Είναι η φθορά στη σχέση των ζευγαριών αναπόφευκτη;

Πολλοί άνθρωποι ξεκινούν μία σχέση όντας πραγματικά ερωτευμένοι και με καλή θέληση και πολλές ελπίδες για το μέλλον και κατόπιν, με το χρόνο, τραγικά, οδυνηρά, και με εξαιρετική αμηχανία βλέπουν τη σχέση να επιδεινώνεται και τελικά να καταρρέει. Ανατρέχουν στην εποχή που ήταν βαθιά ερωτευμένοι, όταν όλα έμοιαζαν σωστά και ωραία και ανταμειπτικά και βασανίζονται γιατί δεν καταλαβαίνουν πώς και γιατί έχασαν αυτό που είχαν. Αν αυτός ο έρωτας πέθανε αναρωτούνται, υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να διαρκέσει; Θα βρω ποτέ τον έρωτα; Θα το βρει κανείς; (Branden, 1983, 2) .

O Otto Rank, ο Ernest Becker, ο Scott Peack, ο Elliot Aronson και ο Nathaniel Branden, όλοι άνδρες, φαίνεται να λένε το ίδιο πράγμα: Ο έρωτας τελειώνει και η φθορά είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι θλιβερό; Τα ερωτευμένα ζευγάρια σε ολόκληρο τον κόσμο θέλουν να πιστεύουν ότι η φθορά δεν είναι αναπόφευκτη. Η απάντησή τους στο σκεπτικισμό είναι ότι η δική τους περίπτωση αποτελεί μία σπάνια εξαίρεση.

Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Η καλύτερη απάντηση στο επιχείρημα αυτό έρχεται από τα ζευγάρια εκείνα που εξακολουθούν να αντλούν μία αίσθηση σημασίας από τις σχέσεις τους, παρόλο που οι αγαπημένοι τους είναι άνθρωποι ατελείς και θνητοί. Για τα ζευγάρια αυτά, ο έρωτας μπορεί να είναι μια πιο ελκυστική απάντηση στο υπαρξιακό δίλημμα από κάθε άλλη ιδέα.

Όταν τα ζευγάρια καταπιέζουν τα αρνητικά τους αισθήματα, δεν υπάρχει τρόπος να τα αντιμετωπίσουν ευθέως και έτσι δεν αναπτύσσονται ως άτομα και ως ζευγάρια. Το κίνητρο για την εντιμότητα ασφαλώς δεν είναι πάντοτε η επιθυμία για επικοινωνία και ανάπτυξη. Ορισμένοι άνθρωποι χρησιμοποιούν την εντιμότητα ως όπλο εναντίον του άλλου. Αυτό το είδος εντιμότητας γίνεται συχνά σκληρό και βλαβερό. Η χρήση του είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους τα ζευγάρια αυξάνουν τη δύναμή τους να τιμωρούν το σύντροφό τους. Αλλά η μη αμυντική, προσανατολισμένη στην ανάπτυξη του εαυτού εξερεύνηση των αρνητικών συναισθημάτων και των θεμάτων ταμπού χαρακτηρίζει επίσης αυτό που ο Aronson (1995) αποκαλεί «ανοιχτές, έντιμες και αυθεντικές σχέσεις».

Όπως αναφέρει η Ayala Pines, η φθορά δεν είναι αναπόφευκτη ακόμη και στις πιο πιεστικές καταστάσεις επειδή εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι προσλαμβάνουν την πίεση. Ενώ είναι σίγουρα αληθινό ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες του άλλου, ορισμένα ζευγάρια κατορθώνουν να ζήσουν με αυτή την πραγματικότητα αρκετά επιτυχημένα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν προβλήματα, διαφωνίες ή απογοητεύσεις. Αλλά αναλαμβάνουν την ευθύνη και χρησιμοποιούν τα προβλήματα, τις διαφωνίες και τις απογοητεύσεις για να μάθουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον άλλο. Η επιτυχία τους μπορεί να αποδοθεί τουλάχιστον εν μέρει, σε ένα περιβάλλον που παρέχει υποστήριξη, πρόκληση και σχετικά λιγότερο άγχος. Οπλισμένα με αυτές τις διαθέσεις, αυτά τα ζευγάρια διοχετεύουν τη δημιουργική τους ενέργεια στο να δημιουργήσουν μία ερωτική σχέση που ικανοποιεί τις πιο σημαντικές τους ανάγκες.
Πηγή: Pines, A.M. (2007). Η φθορά στην ερωτική σχέση. Αθήνα: Περίπλους. 

1 σχόλιο: