Η Σημασία της Ασφάλειας στις Σχέσεις των Ζευγαριών

Ασφάλεια… μία έννοια απλή αλλά και πολύπλευρη που συχνά αποτελεί θέμα διαπραγμάτευσης στις σχέσεις των ζευγαριών.

Η εξειδικευμένη στη θεραπεία ζευγαριών, ψυχολόγος Ayala Malach Pines, στο βιβλίο της Η Φθορά στην Ερωτική Σχέση (2007) αναφέρει:

Ενώ τα ζευγάρια με φθορά ανέφεραν λίγη ή καθόλου ασφάλεια στη σχέση τους, για τα ευτυχισμένα ζευγάρια η ασφάλεια ήταν μία πολύ θετική και σημαντική ανταμοιβή. Η Έλεν εξηγεί:
    

Στη δουλειά μου πρέπει πάντα να είμαι σε ετοιμότητα. Πρέπει να βρίσκομαι πάνω από τα πράγματα, με απόλυτο έλεγχο και ένα τέλειο χαμόγελο. Όταν έρχομαι σπίτι μπορώ να βγάλω την πανοπλία και τις μάσκες και να είμαι ο εαυτός μου. Εδώ αισθάνομαι αγάπη και αποδοχή. Ο γάμος μου είναι το θεμέλιο μου. Από εδώ μπορώ να πάω παντού και να κάνω τα πάντα, γνωρίζοντας ότι θα έχω κάθε υποστήριξη.

 

 Ο Άντονυ προσθέτει:

Νομίζω ότι η επιτυχία της σχέσης μας είναι αποτέλεσμα δύο πραγμάτων: της δέσμευσης ότι θα είμαστε μαζί και της ελευθερίας καθενός να απαπτυχθεί ως άτομο. Για μένα αυτή η δέσμευση και η ασφάλεια που απορρέει από αυτήν, μου δίνουν τη δυνατότητα να βιώσω τη ζωή στο μέγιστο.

Η γνώση ότι η ασφάλεια βοηθά στη πρόληψη της φθοράς δεν λέει στα ζευγάρια πώς να κάνουν τη σχέση τους πιο ασφαλή. Δυστυχώς, ένα από τα απειλητικά θέματα συζήτησης για ένα ζευγάρι είναι ποια πράγματα τους κάνουν να αισθάνονται ανασφάλεια. Επιπλέον, οι άνθρωποι που αισθάνονται μεγαλύτερη ανασφάλεια στις σχέσεις τους είναι αυτοί που συνήθως δεν μιλούν γι’αυτό. Με δύο λόγια, ενώ η απειλούμενη ασφάλεια είναι ένα θέμα που τα ζευγάρια αποφεύγουν να συζητήσουν, είναι μάλλον το θέμα που θα έπρεπε να συζητούν περισσότερο.

Η ασφάλεια δίνει στη σχέση της ρίζες της, το βάθος της και τη δύναμή της. Για κάποιους από τους ανθρώπους που ρώτησα στις έρευνές μου, η ασφάλεια ήταν η πιο θετική όψη μιας μακρόχρονης σχέσης και αυτή που αναπλήρωνε περισσότερο την απώλεια της συγκίνησης και την παρόρμηση της αναζήτησης του έρωτα σε μία νέα σχέση. Για άλλους, παρόλα αυτά, η υπερβολική ασφάλεια ήταν ασφυκτική, υπονοούσε τελμάτωση  και πλήξη, έλλειψη κινήτρου. Ο Άντριου περιγράφει αυτή την αρνητική έννοια για τη συναισθηματική και οικονομική ασφάλεια: 

Μιλάει συνεχώς για ασφάλεια. Ασφάλεια, ασφάλεια, ασφάλεια. Της έγινε εμμονή. Αυτό που εννοώ είναι ότι εγώ μόλις τώρα άρχισα να σκέφτομαι την ασφάλεια. Έχω ακόμη καιρό. Και έχω εμπιστοσύνη στην ικανότητά μου να κερδίζω χρήματα και να τροφοδοτώ την ασφάλεια. Απλώς αυτή η συζήτηση έχει την ώρα της. Αλλά για εκείνη δεν υπάρχει άλλη προτεραιότητα και αυτό ήταν πολύ πιεστικό για μένα.

Οι γυναίκες αντιλαμβάνονται την ασφάλεια σε μία σχέση ως κάτι πολύ σημαντικότερο από ότι οι άντρες. Η Jeanne H. Block, μία εξελικτική ψυχολόγος, ισχυρίζεται ότι στις κοινωνίες μας ενθαρρύνουμε τα αγόρια να αναπτύξουν μόνο φτερά και τα κορίτσια μόνο ρίζες κι αυτό με αρνητικές συνέπειες και για τους δύο (Block 1984).

Εργαζόμενοι: Αυτά τα Ταλέντα τί θα τα Κάνουμε;

Σε μία εποχή που η επικρατέστερη άποψη είναι “ να λες ευχαριστώ που έχεις δουλειά”  μπορούμε άραγε να συζητάμε για επαγγελματική ικανοποίηση και διατήρηση των ταλέντων ενός οργανισμού ή μίας επιχείρησης; Η δυσμενής οικονομική (και όχι μόνο) πραγματικότητα που μας περιβάλλει σίγουρα περιορίζει τις επαγγελματικές ευκαιρίες και επιλογές ωστόσο ίσως σήμερα είναι ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη  να διατηρήσουμε τους ταλαντούχους εργαζόμενους στη θέση τους, υποστηρίζοντάς τους για τη βέλτιστη επίδοση.

 Οι Kaye & Jordan-Evans (2008) στο βιβλίο τους Love’Εm or Lose’Εm: Getting Good People to Stay” υποστηρίζουν ότι ανεξάρτητα από την καλή ή κακή οικονομική κατάσταση της εποχής, οι ικανοί εργαζόμενοι εξακολουθούν να έχουν επαγγελματικές επιλογές και είναι ευθύνη του εκάστοτε εργοδότη να τους “ανακαλύψει” και να διατηρήσει τη συνεργασία μαζί τους.

Σύμφωνα με τους ίδιους ερευνητές, οι εργοδότες θα χρειαστεί να κάνουν διάλογο με τους υπαλλήλους τους  σχετικά με τις ικανότητες και τις ιδέες τους. Προτείνουν πέντε βήματα που χρειάζεται να ακολουθήσουν ώστε να υποστηρίξουν τους εργαζόμενους να αποκαλύψουν τα ταλέντα τους και να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους.

• Βήμα 1:  Αναγνωρίστε τα ταλέντα τους

Συγκεντρώστε πληροφορίες σχετικά με τις δεξιότητες, τις αξίες και τα ενδιαφέροντα των υπαλλήλων σας.  Δεν είναι πάντα εύκολο να σας μιλήσουν ανοιχτά για τις ικανότητές τους, επομένως θα χρειαστεί να ξεκινήσετε διάλογο μαζί τους και να τους ακούσετε προσεκτικά.

• Βήμα 2: Δίνετε ανατροφοδότηση

Ζητήστε από το προσωπικό σας να κάνει αυτοαξιολόγηση και έπειτα να ζητήσει αξιολόγηση από συναδέλφους. Δώστε σαφή ανατροφοδότηση με παραδείγματα, διασαφηνίζοντας τα πρότυπα και τις προσδοκίες της επιχείρησης. Μη μένετε στην ανατροφοδότηση για την επίδοση αλλά χρησιμοποιήστε αναπτυξιακή ανατροφοδότηση (με έμφαση σε αυτά που μπορούν να βελτιώσουν στο μέλλον).

• Βήμα 3: Συζητήστε τις τάσεις της αγοράς

Δώστε πληροφορίες στους υπαλλήλους σας σχετικά με τα οικονομικά στοιχεία της επιχείρησης και συζητήστε μαζί τους τα περιθώρια ανάπτυξης και τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν και να επηρεάσουν την εξέλιξή τους.

• Βήμα 4: Ανακαλύψτε πολλαπλές επιλογές καριέρας

Βοηθήστε τους υπαλλήλους σας να διερευνήσουν πολλαπλούς επαγγελματικούς στόχους στα πλαίσια της θέσης εργασίας που κατέχουν. Παρακινήστε τους να οραματιστούν το μέλλον τους λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα της επιχείρησης.

• Βήμα 5: Επαναπροσδιορίστε το σχέδιο δράσης

Η επανασχεδιάση του σχεδίου δράσης θα αυξήσει τη δέσμευση των εργαζόμενων σε ένα πλάνο καριέρας, λαμβάνοντας υπόψη τους στόχους και τα εμπόδια κάθε επιλογής.

Όλοι οι εργαζόμενοι έχουν ένα κοινό: θέλουν να ξέρουν ότι κάποιος ενδιαφέρεται για τη σταδιοδρομία τους!

Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εμένα!

Η αυτοεκτίμηση και ο εγωισμός θεωρούνται γενικά όροι αντιφατικοί, παρόλο που έχουν παρεμφερή σημασία. Και οι δύο αυτοί όροι εμπεριέχουν την ιδέα ότι αγαπώ, εκτιμώ, αναγνωρίζω και ασχολούμαι με τον εαυτό μου.

Μια παλιά ιστορία λέει πως ήταν κάποτε ένας τύπος, όχι και πολύ έξυπνος, που όλο έχανε τα πράγματά του. Μία μέρα, του λέει κάποιος:

“Αυτό που πρέπει να κάνεις για να μη χάνεις τα πράγματά σου είναι να σημειώνεις πού τα βάζεις”. Εκείνο το βράδυ, πριν κοιμηθεί, παίρνει χαρτί και μολύβι και λέει μέσα του: “Λοιπόν, για να μη χάνω τα πράγματά μου…” Βγάζει το πουκάμισό του, το κρεμάει στην κρεμάστρα, και μετά παίρνει το μολύβι και σημειώνει: “το πουκάμισο στην κρεμάστρα”. Βγάζει το παντελόνι, το αφήνει στα πόδια του κρεβατιού και σημειώνει: “το παντελόνι στα πόδια του κρεβατιού”¨. Βγάζει τα παπούτσια του και σημειώνει: “τα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”. Βγάζει και τις κάλτσες και σημειώνει: “οι κάλτσες μέσα στα παπούτσια κάτω από το κρεβάτι”. Το άλλο πρωί, σηκώνεται, ψάχνει τις κάλτσες εκεί όπου είχε σημειώσει ότι τις άφησε και τις φοράει. Βρίσκει τα παπούτσια εκεί όπου είχε σημειώσει και τα φοράει. Κάνει το ίδιο με το παντελόνι και το πουκάμισο. Και ξαφνικά, αναρωτιέται: “Και εγώ πού είμαι;”

Κοιτάζει τη λίστα από πάνω μέχρι κάτω, ξανά και ξανά, και αφού δεν ήταν πουθενά σημειωμένο, δεν μπόρεσε ποτέ να ξαναβρεί τον εαυτό του.

Είναι φορές που μοιάζουμε με αυτό τον ηλίθιο τύπο. Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμία φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε όμως ξεχάσει ποια θέση έχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή.

Τι ωραία που θα ήταν να με φροντίζω, να με ακούω προσεκτικά, να μου παρέχω κάποιες απολαύσεις, να μου κάνω πράγματα πιο εύκολα, να μου χαρίζω αυτά που μου αρέσουν. Να μου φέρομαι όπως φέρομαι σ’αυτούς που αγαπώ περισσότερο.

Αν είναι κάποιος που οφείλει να είναι δίπλα μου συνεχώς, αυτός είμαι εγώ.

 Απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Δρόμος της Συνάντησης: Φύλλα Πορείας ΙΙ” του Χόρχε Μπουκάι (2009), εκδόσεις Opera.