Η γενιά των Social Media!


Ένα animation μικρού μήκους του καλλιτέχνη Shοukei Τam, βασισμένο στο
ομώνυμο κόμικ του Μarc Μarοn με θέμα την εξάρτησή μας στα σύγχρονα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης.





ΠΗΓΗ: http://www.videoman.gr/50266

Πώς το stress επηρεάζει το σώμα μας...

Εντυπωσιακές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις του stress στη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Στο παρακάτω σχήμα φαίνεται ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να επηρεάσει κάθε μέρος του σώματός μας και να συνδεθεί με αντίστοιχο πρόβλημα υγείας.


Δέκα μαθήματα ζωής από τα παιδιά...

1. Δεν με νοιάζει τι είναι “σωστό”. Κάνω αυτό που μ΄ αρέσει.

2. Κάνω εγώ την πρώτη κίνηση όταν θέλω κάτι, δεν παριστάνω τον αδιάφορο στη γωνία περιμένοντας τους άλλους.

3. Εκφράζω αυθόρμητα τα συναισθήματά μου ό,τι κι αν συμβαίνει και μετά προχωράω παρακάτω.

4. Όταν κάτι μ΄αρέσει πολύ, γιατί να το εγκαταλείψω για κάτι άλλο που δεν μ΄ αρέσει και τόσο;

5. Τα μικρά πράγματα μου δίνουν μεγάλη χαρά.

6. Εκφράζω γενναιόδωρα την αγάπη! Λέω “σ΄ αγαπώ”, γράφω όμορφα λόγια, κάνω δώρα και αγκαλιές σ΄αυτούς που αγαπώ.

7. Kάθε μέρα ξεκινάω με ενθουσιασμό.

8 . Η περιέργεια μου ανοίγει δρόμους.

9. Η φαντασία είναι το παν.

10. Απολαμβάνω την παρούσα στιγμή. Είναι το ταξίδι που μετράει όχι το αποτέλεσμα.


Aν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή…

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή,  θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω κι όχι για να μαλώνω.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα το διόρθωνα λιγότερο και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο και να νοιάζομαι περισσότερο.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο και θα αποτραβιόμουν λιγότερο.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς με αφορμή ένα μικρό βελανίδι.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη και περισσότερο υποστηρικτική.

Αν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή, θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.


Πηγή: www.newagemama.com

Η σημασία της θετικής αυτοαντίληψης του εκπαιδευτικού για το εκπαιδευτικό του έργο



Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια θετική αυτοαντίληψη, γιατί θετική αυτοαντίληψη σημαίνει θετική στάση, θετική προδιάθεση προς τον εαυτό αλλά και προς τη ζωή γενικότερα (Argyle 1981, Rogers 1981).  Θετική διάθεση σημαίνει θετική προσέγγιση, σημαίνει συμμετοχή, σημαίνει προσπάθεια που θα οδηγήσει κάποτε στην «αυτοπραγμάτωση» (Maslow 1970, Rogers 1981). Η θετική αυτοαντίληψη συνεπάγεται και υψηλό βαθμό αυτοεκτίμησης και μας οδηγεί στο να επιμένουμε για την κατάκτηση των στόχων μας παρά τις δυσκολίες, να αναπτύσσουμε τις δυνατότητες μας και να διορθώνουμε τα λάθη μας. Παράλληλα, δεν καθοδηγούμαστε πλήρως από τις προσδοκίες των άλλων ούτε και αμφισβητούμε την προσωπική μας αξία στην περίπτωση που τα σχόλια των άλλων δεν είναι ευνοϊκά. Αντίθετα, «ξεχνούμε» ευκολότερα μια εμπειρία που σχετίζεται με αποτυχία και προστατεύουμε τον εαυτό μας από την αρνητική αυτοαξιολόγηση.  (Κοσμίδου-Hardy, 1991). Αν προσπαθούσε κανείς να αναζητήσει τις αιτίες που οδηγούν τα άτομα στην αποτυχία, στην άρνηση και πολλές φορές σε ψυχιατρικά ιδρύματα, θα διαπίστωνε ότι πολλά από τα άτομα αυτά απέτυχαν να χτίσουν μια θετική αυτοεικόνα, είναι άτομα που αποθαρρύνθηκαν γρήγορα και που ο «εαυτός» τους τα πρόδωσε σε κρίσιμα σημεία. Αντίθετα, τα επιτυχημένα άτομα χαρακτηρίζονται από ιδιότητες που αντανακλούν μια  θετική αυτοαντίληψη. 
Συγκεκριμένα, αν εστιάσουμε την προσοχή μας στο χώρο της εκπαίδευσης, ο εκπαιδευτικός με υψηλή αυτοεκτίμηση και θετική αυτοαντίληψη είναι ένας καλός επαγγελματίας. Με αυτό εννοούμε ότι δεν είναι τόσο εκείνο το άτομο που διακρίνεται για τις τεχνικές γνώσεις του όσο ένα ευέλικτο, κριτικά σκεπτόμενο άτομο που το χαρακτηρίζει η γνώση του εαυτού και των δυνατοτήτων του, η εμπιστοσύνη προς τον εαυτό, καθώς και η γνώση του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει ( Κοσμίδου-Hardy, 1991). Κατά συνέπεια, η ενασχόληση του εκπαιδευτικού με τη δική του ιστορία συμβάλλει αρχικά στη δική του προσωπική ανάπτυξη, μια που είναι σε θέση να αντιμετωπίζει το παρόν με δημιουργικότητα και να αντικρίζει άφοβα το μέλλον. Όμως, ευνοούνται και οι μαθητές του, διότι το υψηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης του επιτρέπει να θέτει σε δεύτερη μοίρα τις δικές του απαιτήσεις για προσωπική και κοινωνική αναγνώριση και να προσαρμόζει τη διδασκαλία του αποκλειστικά στις ανάγκες των μαθητών του, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας, άμιλλας και εμπιστοσύνης. Ο εκπαιδευτικός, λοιπόν, με θετική αντίληψη της προσωπικής του αξίας επιδρά καθοριστικά στο εκπαιδευτικό περιβάλλον και στις διαπροσωπικές σχέσεις στο σχολείο.  
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφέρουμε κάποια στοιχεία που μπορούν να μας διαφωτίσουν σχετικά με το ποια χαρακτηριστικά χρειάζεται να διαθέτει ο ηγέτης εκπαιδευτικός. Συγκεκριμένα, ο J. Ardoino (1965), διαχωρίζει τα τρία είδη γνώσης που οφείλει να διαθέτει ο εκπαιδευτικός. Τα τρία αυτά επίπεδα ή διαστάσεις είναι : α) Γνώση (savoir) β) Γνώση του να πράττω (savoir- faire) και γ) Γνώση του να είμαι (savoir-etre).
Η πρώτη διάσταση «Γνώση ή Μαθαίνω» αφορά στο περιεχόμενο του μηνύματος, στο περιεχόμενο της διδασκαλίας. Είναι η γνώση από τους εκπαιδευτικούς του γνωστικού αντικειμένου, της «ύλης του μαθήματος» που θα μεταδώσουν στους μαθητές τους. H δεύτερη διάσταση «Γνώση του να πράττω ή Διδάσκω» ταυτίζεται με τις μεθόδους και τεχνικές μετάδοσης του μηνύματος. Αντιστοιχεί σε μια δομική αντίληψη της μάθησης και η διδασκαλία είναι νοητή περισσότερο ως μια ενέργεια εμψύχωσης ή βοήθειας, μια διέγερση παρά μια αυταρχική μετάδοση της γνώσης. Η τρίτη διάσταση «Γνώση του να είμαι ή Είμαι Παιδαγωγός» παραπέμπει σε μια πιο απαιτητική διαδικασία. Αναφέρεται στην επεξεργασία ενός ισορροπημένου προσώπου, που έχει συμβιβαστεί με τον εαυτό του, που αποδέχεται εκ των προτέρων τον άλλον και τις πιθανότητες ενός ανοικτού διαλόγου μαζί του.
Αυτό το τρίπτυχο έχει γίνει αντικείμενο αναλύσεων και μελετών τα τελευταία χρόνια σε σύνδεση με τις θεωρήσεις της εκπαίδευσης , του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού και της κατάρτισης του  επιστήμονα εκπαιδευτικού. Αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι αυτά τα τρία είδη γνώσης είναι αλληλένδετα  και κυρίως η τρίτη διάσταση παραπέμπει στο περιεχόμενο της έννοιας της αυτοαντίληψης και στο ρόλο της όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα του διδακτικού έργου.   

Η τελειοθηρία των χαρισματικών μαθητών: Με στόχο το "τέλειο" και τίποτα λιγότερο...



Η τελειοθηρία (perfectionism) αποτελεί χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας των χαρισματικών ατόμων και μπορεί να διακριθεί σε φυσιολογική (normal) ή νευρωτική (neurotic) ανάλογα με τις συναισθηματικές και διαπροσωπικές επιπτώσεις της (Schuler, 1999, 2002).  Ο Baker (1996) επιβεβαίωσε ότι οι χαρισματικοί μαθητές βιώνουν στρες λόγω της τελειοθηρίας τους περισσότερο από τους υπόλοιπους, η οποία μπορεί να είναι ανησυχητική όταν τους οδηγεί  σε έλλειψη εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους. Συνήθως όταν οι συγγραφείς αναφέρονται σε προβλήματα τελειοθηρίας των χαρισματικών, εννοούν τη νευρωτική τελειοθηρία.
Η νευρωτική τελειοθηρία των χαρισματικών μαθητών ξεκινάει από τη μικρή ηλικία όπου το ανεπτυγμένο λεξιλόγιο, ο επαγωγικός συλλογισμός και η υψηλού επιπέδου απόδοσή τους έχουν ως αποτέλεσμα να τους αποκαλούν “genius”, “Einstein” ή “τέλειους”. Πολλοί χαρισματικοί μαθητές εσωτερικεύουν τους επαίνους που δέχονται από τους γονείς και τους δασκάλους σε βαθμό που αυτοπροσδιορίζονται από αυτούς. Αισθάνονται έντονη πίεση για να επιτύχουν την απόδοση που ταιριάζει με τους επαίνους που δέχονται (Rimm, 1990a, 1990b, 2007c, 2008c). Εργάζονται σκληρά – ορισμένες φορές νευρωτικά – για να διατηρήσουν την εικόνα τους. Μερικοί πιστεύουν ότι τους αγαπούν οι άλλοι κυρίως για τις υψηλές ικανότητες που διαθέτουν και δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κάνουν λάθη ή κάτι λιγότερο από την τελειότητα. Ακόμη, είναι σπάνια ικανοποιημένοι από τα επιτεύγματά τους, επειδή θέτουν υψηλά στάνταρ και όταν η επίδοσή τους είναι χαμηλότερη από τέλεια αισθάνονται ενοχή, εκνευρισμό, κατάθλιψη και χαμηλή αυτοπεποίθηση.
Εστιάζοντας στην υγιή  αλλά και τη δυσλειτουργική τελειοθηρία, ο Schuler (1999) κάνει στους δασκάλους και τους συμβούλους των χαρισματικών μαθητών τις ακόλουθες προτάσεις. Οι δάσκαλοι μπορούν να :
  • Μάθουν με ποιο τρόπο η τελειοθηρία επηρεάζει τα κοινωνικά και συναισθηματικά χαρακτηριστικά των χαρισματικών μαθητών
  • Να αναγνωρίσουν το στρες της τελειοθηρίας (π.χ. χαμηλή ανοχή στα λάθη, έλλειψη υπομονής σε όσους δεν είναι τέλειοι, καθυστερήσεις στην έναρξη εργασίας κλπ)
  • Να προσδοκούν από τους μαθητές να είναι άριστοι και όχι τέλειοι
  • Να συζητήσουν πώς τα υψηλά στάνταρ αποτελούν κίνητρο για υψηλή επίδοση
  • Να ενθαρρύνουν τους τελειομανείς μαθητές να εξερευνήσουν τομείς στους οποίους δεν είναι σίγουρη η επιτυχία τους και η τελειότητα
  • Να παρέχουν ένα περιβάλλον ασφαλές για νέες εμπειρίες, ανάληψη ρίσκου και πιθανή αποτυχία
  • Να χρησιμοποιούν το χιούμορ  για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα
Οι σύμβουλοι και οι δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές με τους ακόλουθους τρόπους:
  • Αναγνωρίστε τα δυνατά και αδύναμα σημεία και κατανοήστε ότι κανείς δεν είναι τέλειος
  • Εκτιμήστε τις ομοιότητες και τις διαφορές μεταξύ των ατόμων
  • Αποδεχτείτε τα λάθη και βοηθήστε τους μαθητές να μειώσουν το φόβο της αποτυχίας
  • Αναλύστε τα προσωπικά τους προβλήματα
  • Αναπτύξτε τη δημιουργικότητα και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων
  • Μάθετε να βοηθάτε τους άλλους και να λαμβάνετε βοήθεια από εκείνους
  • Χρησιμοποιείστε το χιούμορ ως εργαλείο αποδοχής του εαυτού και των άλλων