Άνδρες και εργασία: Όταν αποκτούν ταυτότητα μέσα από το επάγγελμα...

Η εξισορρόπηση εργασίας και οικογένειας είναι εξίσου σημαντική για άνδρες και γυναίκες αλλά παραδοσιακά θεωρείται ότι οι άνδρες είναι εκείνοι που αντλούν αίσθηση της υπαρξιακής πληρότητας από τη δουλειά ενώ οι γυναίκες περισσότερο μέσα από τις προσωπικές σχέσεις. Στο βιβλίο της Intimate Strangers, η Lillian Rubin περιγράφει τι συνέβη όταν ρώτησε εκατοντάδες αγνώστους όλων των ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων, «Ποιος είστε;». Σχεδόν πάντα, αναφέρει, οι άνδρες απαντούν λέγοντας τι δουλειά κάνουν: «Είμαι πωλητής», «Είμαι γιατρός», ταυτιζόμενοι με το επάγγελμά τους. Μερικές φορές συμπληρώνουν ότι είναι παντρεμένοι ή έχουν παιδιά. Οι γυναίκες από την άλλη, συνήθως αρχίζουν λέγοντας «είμαι μητέρα και σύζυγος» και κατόπιν για τη δουλειά τους (Ruby, 1983, 162).


Παρά τις σύγχρονες αλλαγές στον καθορισμό των ρόλων των φύλων, η πλειονότητα ανδρών και γυναικών εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται μέσω των παραδοσιακών στερεοτύπων για τους ρόλους των φύλων. Οι άνδρες μαθαίνουν μέσα από τα πολιτισμικά πρότυπα να ταυτίζονται με τη δουλειά τους μέχρι που η επαγγελματική τους επιτυχία ή αποτυχία να θεωρείται προσωπική επιτυχία ή αποτυχία. Οι γυναίκες από την άλλη, μάθαιναν μέχρι πολύ πρόσφατα, να ορίζουν την προσωπική τους επιτυχία ή αποτυχία σε σχέση με το ρόλο τους ως μητέρες και σύζυγοι.

Η εγγενής αντίφαση μεταξύ της εξιδανικευμένης εικόνας του έρωτα και της επιδίωξης μίας επιτυχημένης επαγγελματικής σταδιοδρομίας, εμφανίζεται αφού προσπαθήσει κανείς να πραγματώσει και τα δύο ταυτόχρονα. Η επίδραση που έχει στη σχέση μία πολύ αγχώδης σταδιοδρομία εξαρτάται σε ένα μεγάλο βαθμό από το υποκειμενικό κόστος και ανταπόδοση που παρέχει η σταδιοδρομία και στους δύο συντρόφους. Ορισμένες φορές η φθορά που πλήττει έναν άνδρα (στη δουλειά ή στο γάμο) προκαλείται από μια κρίση της μέσης ηλικίας. Όπως η φθορά, η κρίση της μέσης ηλικίας συμβαίνει σε ανθρώπους με ισχυρότερο κίνητρο, με ιδανικά και ενθουσιασμό. Συμβαίνει ιδιαίτερα σε ανθρώπους που έχουν αποφασίσει για την καριέρα τους από μικρή ηλικία. Ξεκίνησαν πεπεισμένοι ότι με το να είναι δικηγόροι, γιατροί, αρχιτέκτονες, καθηγητές, αστυνομικοί, προσφέρουν ένα σημαντικό έργο στην κοινωνία. Μέχρι να φτάσουν στη μέση ηλικία είτε συνειδητοποιούν ότι η προσφορά τους είναι πολύ μικρότερη από όσο ήλπιζαν ή αλλιώς αρχίζουν να σκέφτονται ότι η κοινωνία δεν αξίζει τη θυσία τους. Αρχίζουν να αισθάνονται άδειοι και απογοητευμένοι, επίπονα συνειδητοί για τη θνητότητά τους και το πέρασμα του χρόνου – τόσο για το χρόνο που απομένει όσο και για το χρόνο που χάθηκε.

Αν η επαγγελματική ταυτότητα είναι πιο σπουδαία για τον άνδρα και αν η οικογενειακή ταυτότητα της συζύγου και της μητέρας είναι πιο σπουδαία για τη γυναίκα και αν οι άνθρωποι υφίστανται τη φθορά επειδή απογοητεύονται όταν ανακαλύπτουν ότι ο ρόλος με τον οποίο ταυτίζονται δεν μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή τους, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι περισσότεροι άνδρες φθείρονται στη δουλειά παρά γυναίκες. Ωστόσο, οι μελέτες για τις διαφορές φύλου στην επαγγελματική εξουθένωση δείχνουν ότι οι γυναίκες εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα από τους άνδρες.

Πηγή: Pines, A.M. (2007). H Φθορά στην Ερωτική Σχέση: Αιτίες & Θεραπείες. Αθήνα: Περίπλους.